Mystisk...

Var i Stockholm på jobb for nokre veker sidan. Og på hotellet eg budde fann eg ei bok. Inne i boka fann eg eit bilete(innser at historia ikkje har nådd dei store høgder enno). Og bilete, det var mildt sagt merkeleg.



Eg veit ikkje kven fotografen er, kva motivet er henta frå eller når dette er tatt. Men snålare flyfoto har eg ikkje sett. No skal det seiast at eg ikkje er noko entusiast på flyfoto heller, og det kan sjølvsagt vere at dette er eit heilt normalt motiv. Men eg kan ikkje forstå korleis det er mogleg for eit fly å fly så lavt(er trass alt eit passasjerfly) og ikkje kræsje. Det er tatt i skodde, og det er vel ikkje så gunstig flyvêr, spesielt med tanke på høgda over bakken. Eg skjønar heller ikkje kvar fotografen har stått når han har tatt bilete. Det er rett og slett litt science fiction i mine augne!

Tenk om nokon kunne oppklara dette for meg!?

Har så lyst å sy noko

Møkk, sit her og boblar over av kreativitet. Har så veldig lyst å sy noko artig, noko eg kan gje vekk til nokon som har lyst på det. Har fem idear som har lyst å realiserast, og det er i og for seg berre å setje seg ned å sy i veg. Men...og der er ofte eit men...eg er heilt pumpa. Verkeleg, har rett og slett fått heile hausten innover meg med alt av snørr og febertokter det inneber.

Har ikkje tolmod til å liggje heilt stille i senga å sjå i taket(som garantert treng eit strøk maling). Ligg derfor med pcen foran meg, vert meir og meir firkanta i augene og sjølvsagt altfor gira på prosjekt eg ikkje får gjennomført. Akkurat no føle eg at hovudet mitt køddar med kroppen min. For eg har så lyst, men orkar ikkje.

Møkk!

Mi reise

Eg har akkurat lest ferdig "Ei vinterreise" av Ragnar Hovland. Har hatt den med som reisebok siste vekene, på siste delen av ferien og rundt om på jobb hit og dit. Den har vore eit pusterom frå alt rundt meg. Og den har små augneblink som har fått meg til å smile heilt inn i hjarterota.

Dette er ei bok til ettertanke. Ei bok med to vendepunkt, ei reise gjennom vinteren både mentalt og i røynda. Forfattaren dele dagboka om kreftsjukdomen sin med lesaren og fortel historia om den omreisande predikanten Lindemann som leitar etter Johanna som han ikkje har sett eller snakka med sidan ungdomen.

Forfattaren innser at han må leve mest mogleg normalt, gjere hyggelige ting, ete god mat, høyre på god musikk, sjå gode filmar og bevege seg. Predikanten, ja, han kan du lese om sjølv. Men eg trur eg skal fylgje forfattaren. I kveld ventar ein tur i marka, fylgt av god mat og god film(får eg håpe).

Ein kaffetår

Har så lyst å bruke dagane mine på kafé, kanskje ikkje heile dagen. Men kanskje ein time kvar dag. Nyte god cortado, lese nyttig og unyttig i avisa, sjå på folk som travar forbi utanfor og kjenne at eg er heilt stressfri.

Men så har kvardagen ein annan plan for meg. I den planen har eg ikkje tid til å sitje å dagdraume over ein kopp fancy kaffe. Kvardagen er alltid full av planar, heile dagen er full, ja, nærast heile veka, og stort sett helgene også.

I morgon skal eg bryte med planen. Eg skal ta meg tid til ein kaffetår. Skal sitje i vindauget på Gram og leve litt.

Ein nøktern livsstil?

Eg er vel i den alderen der folk flest bygg rede og etablera seg for vaksenlivet. Og jada, mange rundt meg går no med byggjeplanar rundt draumehuset, og mange eg kjenner til reiser hus på forskjellige tomter rundt om i vårt langstrakte land.

Skulle gjerne bygd meg eit hus, eller aller helst fått noko andre til å bygge eit lite, koselig hus for meg. Men det kostar pengar, og det kostar ekstra mykje pengar når ein bur i hovudstaden. I tillegg så skal det seiast at vår lille familie har det meir enn bra nok i heimen/leiligheta vi allereie bur i.

I tillegg har eg fått litt nok. Ja, faktisk eg har fått nok av alt dette huspratet til vener og bekjente. Det er svært hyggelig at dei byggjer seg hus, og kjekt å høyre at dei har funne seg ein stad dei vil satse på å bu resten av livet. Men det som ikkje er okei er kor storforlangande desse er. Det er rett og slett smaklaust å høyre på nokon av krava somme har. "Eg skal i alle fall ha soverom med walk-in-closet, og ungane må no ha eige bad, og ikkje minst må far i huset få eige kinorom", dette er faktisk reelle ynskjer/krav frå folk rundt meg. For all del, eg hadde nok ikkje takka nei til eit "gå-inni-skåp", eller eit ekstra bad. Men eg krever det ikkje, og forventa verkelig ikkje at eg nokon sinne skal få så stort husvære at det er ein realitet.

Er det normalt å bygge hus som er over 400m2 til ein familie på fire? Det vil seie at kvar og ein i familien har 100m2 å boltre seg på, det er mykje det! Vi er tre som bur på 80m2, og er stornøgde med at vi har så stor leilighet.

Las akkurat ein artikkel i Bonytt om ein generasjonsbolig for bestemor, barn og barnebarn. Totalt var dette huset 153m2, og det var i tillegg plass til atelie til mor i huset. Dette er eit hus som er bygd i nøktern stil, med enkle og billige materiale. Arkitekten bak huset heiter Lars Lantto, han uttaler i artikkelen at "folk i dag bygger for store hus". Og kanskje skal vi ta dette til oss.

Eg synes det er vanskelig å forsvarliggjere at eg treng eit hus til 350m2, og eg greie faktisk ikkje å forstå desse bekjente som meinar at dei ikkje kan bu i eit hus som berre er 150m2. For det var den storleiken det var på huset vi nettopp har vore på visning på. Og eg har aldri sett eit så hyggelig hus, nei, det var meir enn eit hus, det var ein heim!

Huset gjekk diverre til ein mykje rikare kar, han har sikkert vunne i Lotto. Og eg, eg fortset livet i den gode leiligheta vår til neste heim dukkar opp på finn.no.

-cams- på sumarferie med kameraet sitt

Sumaren i år har gått så fort, men det gjer den vel eigentleg kvart år. Styggevêr har prega desse siste månadane, og mange har vore svært vêrsjuke.

Eg er kanskje unormal, men eg har hatt det heilt topp eg! Klart at det er stas når sola kikar fram og ein kan sitje på terassa med ei god bok, kopp kaffe og kjenne at sola kitlar på nasa. Men eg er så glad i desse semioverskya dagane, ja, det er det eg kallar dei. Når det er litt sol, litt regn og stort sett voldsomme skyer som ruvar på himmelen. Då er det godt å ta bilete, og dei blir som regel fulle av liv utan at eg jobbar så hardt for det.

Hadde ein ekspresstur til Vestlandet for å feriere og besøke slekt og vener. Eg har sjelda roa til å ta bilete, og enda sjeldnare får eg til å ta dei bileta eg har lyst til. Men satt meg som mål før eg reiste, at i år skal eg ta ein stil gjennom heile turen. Dette greidde eg. Somme dagar vart det heilt bom, og bileta er også deretter. Andre dagar fann eg dei litt korka motiva i søkaren.

Under er ei samling av mine fotoskattar. Lenge leve det enkle!
Ingen av bileta er gjort noko med, desse er rett frå kamera.

Det opne havet, kanskje ser du England?

Fotomannen min!

Skulle levd etter dette kvar dag!

Med unntak av delfiakake og lefser.

Dei små tinga kan også fortelje ei historie

Ei einsam livredningsbøye

Kannesteinen, naturen sin skulptur

-cams- elskar å ta bilete av campingbilturistar

Lissje Sverre

Eit saueliv

Eg har funne ut at eg ikkje treng noko unnskuldning for å ta bilete av sau. Det gjer eg rett og slett av rein glede for dette ullete, firbeinte dyret. Her er ein gjeng flaskelam på ein gard innerst i Sogn. Var så heldig å besøke dei ein kveld.

Og så er eg så glad i det kvadratiske formatet. Alle bileta mine denne sumaren er i 6:6-format. Uttrykket mitt kjem til sin rett når eg eit kvadrat å leike med.

Skal vere med på Oslo Fotomaraton 21.august. Kjekt å utfordre seg, tvinge seg sjølv til å ta bilete under press. Er ikkje alltid bileta vert slik du har lyst til, men kanskje eg kan lære noko nytt undervegs? Uansett, eit flott arrangement som er ope for alle som vil uttrykke seg med bilete. Treng ikkje å vere proff eller ha fancy utstyr. Her er det berre å møte opp med ope sinn og lysta til å skape! Glede meg stort!!

Kjenne eg deg?

Eg som så svært mange andre i dette landet er brukar av Facebook. I juni hadde Noreg over 2,5 millionar brukarar på dette nettsamfunnet. Profilen min viser at eg har i overkant av 300 vener, noko som er mykje meir enn eg eigentleg føle at eg har i det verkelege livet.

No skal eg ikkje påstå at eg er motstandar av fjesboka, for det er eg ikkje. Eg brukar dette mediet til å oppdatere meg på kvar kjentfolk bur, sivilstatusen deira, kven dei har som vener, kva sladder dei kan kome med og eg har fått ein enkel måte å gratulere folk med dagen slik alle deira vener kan sjå at eg bryr meg. Men dette er kun om eg sjølv ynskjer det!

Kor ofte sjekkar eg fjesboka? Jau, det skjer nok dagleg, med mindre eg ikkje er på nett. Og når eg sjekkar kva som er "siste nytt", så er det nokon av mine vener som alltid går igjen på oppdateringane. Ingenting gale med det altså, dei må få lov å skrive så mykje og så ofte som dei greier og får til. Men kva skjer når du oppdatera kvar minste ting om livet du leve?

Forleden dag møtte eg ein av desse fjesbok-venene mine på gata. "Åh, så kjekt å endelig slå av ein prat", tenkte eg. Og tenk alt eg kunne snakke med henne om. For denne fjesbok-venen er ein av dei som alltid publisera kvar minste ting både ho, mannen og barna hennes gjer.

Men denne dama såg berre surt på meg når eg helste på henne. Eg vart litt paff, for eg kjenner ho så godt. Og eg som er så er innlemma i familielivet hennar, eg veit alt om ferien ho akkurat har vore på, kor mange tenner yngstemann mista i vår, kva ho misliker med sjefen sin, kva farge dei skal male soverommet og kor mange kilo ektemannen har gått ned etter han starta på Grethe Rode-kurs.

"Kjenne eg deg?" seier ho kvast, og fortset med "har ikkje tid å snakke med folk som vil selje meg noko"(hadde på meg jobbantrekk som sikkert kan forvekslast med seljaruniform). Eg mumla fram at eg kanskje tok feil av ho og ei anna, og gjekk litt nedtrykt heim.

Vel heime gjekk eg inn og sjekka profilen hennar på fjesboka, og jauda, det var ho inga tvil! Gjekk ein liten f... i meg, så eg sende ho ein kort melding: "Ja, eg "kjenne" deg. Du la meg til på fjesboka for to år sidan sidan du har jobba saman med ei eg har jobba saman med, som igjen kjenner kjærasten til ei venninne av deg. Men du kjenner nok ikkje meg så godt. Grunnen til det er at eg ikkje er like aktiv som deg på fjesboka. Eg oppdatera ikkje så mykje, og eg fortel ikkje alt eg gjer på dette nettsamfunnet og dele heller ikkje vektnedgangen til mannen min til alle som vil sjå". I tillegg sletta eg denne dama etterpå. Eg kan trass alt styre sjølv kven som skal få lov å dele livet sitt med meg.

Jada, eg veit det er smålig av meg.

No sit eg å gjer ferdig nokre bursdagskort. Dei skal sendas i posten til forskjellige venninner rundt om i landet. Det er ein tradisjon eg har hatt i alle år, men har merka at eg har vore litt sløv siste to åra. Og sjølv om meldingar på fjesboka, ein sms eller ein telefon varmar, så er det noko spesielt med eit kort i postkassa. Skal ta meg saman og verte flinkare!!

Smaken av sumar

Ja, det er berre ein ting som gjeld for meg for tida. Vannmelon.

Grillmat, softis, jordbær kan gå og leggje seg, her er det kun vannmelon som tel, ingen over og ingen ved sida.

I fjøresteinane

Eg er aldri så heime som når eg kan sitje i fjøresteinane.

Samla bøtte på bøtte med glatte steinar og fine skjel når eg var lita. Og det ser ut til at det er noko som fortsette med den yngre generasjonen i slekta. Minsten hadde bukselommene fulle etter ein halvtime.

-cams- gatelangs...i Madrid

Klovnen er henta frå Madrid sine gater, i det Cubanske distriktet. Oppe på ei bygning lyste han med si raude nase. Fekk meg til å trekkje på smilebandet, kanskje deg også?

Festivaltid

Sommar er som kjent festivaltid. Eg er ikkje den som har flest festivalar å skryte av, jobb har som regel satt ein stoppar for det. Men i år vart det jobb på festival. Like greit å slå saman dei to, sjølv om det ikkje er den same opplevinga som ein av delene av gongen.

Har vore på Slottsfjellfestivalen i Tønsberg. Der hadde Canon telt saman med dei svært inspirerande jentene i A Doll's House. Dei gir ut en fanzine med forskjellig tema fire gongar i året, prinsippet er DIY(do it yourself). Var rett og slett så inspirert av dette at eg skriv i bloggen min for første gong på altfor lenge. Får sjå om eg kan samle alle tankar og idear og produsere noko å putte inn her framover. Får vere målet for dette halvåret.

Tilbake til Slottsfjell. Eg fekk tatt ein del bilete på konsertane, og hadde også med meg kundar som fekk prøve seg som pressefotografar foran scena. Fann ut at eg har funne min biletesignatur, og det er å ikkje få til skarpe bilete. Er tydeligvis på tide å sjekke venstre auget, for fokusere er ikkje mi styrke lenger. Ganske urovekkjande, håpe dette er forbigåande. Om ikkje skal eg nok få til ein stil eg kan leve godt med.

Jobba med ein gjeng dyktige fotografar på festivalen. Var reint mutt at å sjå kor dårlig mitt handverk vart i samanlikning. Men så har eg ein heilt anna stil, eg jobbar mykje med form og linjer, at bilete skal fortelje meir enn det du kanskje ser og at mine komposisjonar ikkje alltid er den vanlege norma. Festivalbilete eg har valt meg ut er av gitaristen i Donkeyboy, Peter Michelsen. Bilete er akkurat passe korka, og sjølvsagt tatt med Canon G11, favoritten min som er med overalt!

Festivalen har gitt meg ein ny artist å spele på repeat: Lissie.

Det går lang tid mellom kvar gong eg vert hekta på musikk, men denne dyktige jenta frå Rock Island i Illinois fekk det til. Ho hadde intimkonsert i teltet vårt saman med Øystein Greni(Big Bang), og etter å ha snakka litt med ho forstår eg kvifor ho er elska. Ho har nettopp kome med debutalbumet "Catching A Tiger", og eg er på veg å slite ut cden allereie. Albumet vert ikkje berre årets sommarplate, men kjem nok til å verte med meg utover hausten, vinteren, våren og heilt til neste sommar. Jau, sikkert enda lenger også. Det er lenge mellom desse perlene!