Kjenne eg deg?

Eg som så svært mange andre i dette landet er brukar av Facebook. I juni hadde Noreg over 2,5 millionar brukarar på dette nettsamfunnet. Profilen min viser at eg har i overkant av 300 vener, noko som er mykje meir enn eg eigentleg føle at eg har i det verkelege livet.

No skal eg ikkje påstå at eg er motstandar av fjesboka, for det er eg ikkje. Eg brukar dette mediet til å oppdatere meg på kvar kjentfolk bur, sivilstatusen deira, kven dei har som vener, kva sladder dei kan kome med og eg har fått ein enkel måte å gratulere folk med dagen slik alle deira vener kan sjå at eg bryr meg. Men dette er kun om eg sjølv ynskjer det!

Kor ofte sjekkar eg fjesboka? Jau, det skjer nok dagleg, med mindre eg ikkje er på nett. Og når eg sjekkar kva som er "siste nytt", så er det nokon av mine vener som alltid går igjen på oppdateringane. Ingenting gale med det altså, dei må få lov å skrive så mykje og så ofte som dei greier og får til. Men kva skjer når du oppdatera kvar minste ting om livet du leve?

Forleden dag møtte eg ein av desse fjesbok-venene mine på gata. "Åh, så kjekt å endelig slå av ein prat", tenkte eg. Og tenk alt eg kunne snakke med henne om. For denne fjesbok-venen er ein av dei som alltid publisera kvar minste ting både ho, mannen og barna hennes gjer.

Men denne dama såg berre surt på meg når eg helste på henne. Eg vart litt paff, for eg kjenner ho så godt. Og eg som er så er innlemma i familielivet hennar, eg veit alt om ferien ho akkurat har vore på, kor mange tenner yngstemann mista i vår, kva ho misliker med sjefen sin, kva farge dei skal male soverommet og kor mange kilo ektemannen har gått ned etter han starta på Grethe Rode-kurs.

"Kjenne eg deg?" seier ho kvast, og fortset med "har ikkje tid å snakke med folk som vil selje meg noko"(hadde på meg jobbantrekk som sikkert kan forvekslast med seljaruniform). Eg mumla fram at eg kanskje tok feil av ho og ei anna, og gjekk litt nedtrykt heim.

Vel heime gjekk eg inn og sjekka profilen hennar på fjesboka, og jauda, det var ho inga tvil! Gjekk ein liten f... i meg, så eg sende ho ein kort melding: "Ja, eg "kjenne" deg. Du la meg til på fjesboka for to år sidan sidan du har jobba saman med ei eg har jobba saman med, som igjen kjenner kjærasten til ei venninne av deg. Men du kjenner nok ikkje meg så godt. Grunnen til det er at eg ikkje er like aktiv som deg på fjesboka. Eg oppdatera ikkje så mykje, og eg fortel ikkje alt eg gjer på dette nettsamfunnet og dele heller ikkje vektnedgangen til mannen min til alle som vil sjå". I tillegg sletta eg denne dama etterpå. Eg kan trass alt styre sjølv kven som skal få lov å dele livet sitt med meg.

Jada, eg veit det er smålig av meg.

No sit eg å gjer ferdig nokre bursdagskort. Dei skal sendas i posten til forskjellige venninner rundt om i landet. Det er ein tradisjon eg har hatt i alle år, men har merka at eg har vore litt sløv siste to åra. Og sjølv om meldingar på fjesboka, ein sms eller ein telefon varmar, så er det noko spesielt med eit kort i postkassa. Skal ta meg saman og verte flinkare!!

Smaken av sumar

Ja, det er berre ein ting som gjeld for meg for tida. Vannmelon.

Grillmat, softis, jordbær kan gå og leggje seg, her er det kun vannmelon som tel, ingen over og ingen ved sida.

I fjøresteinane

Eg er aldri så heime som når eg kan sitje i fjøresteinane.

Samla bøtte på bøtte med glatte steinar og fine skjel når eg var lita. Og det ser ut til at det er noko som fortsette med den yngre generasjonen i slekta. Minsten hadde bukselommene fulle etter ein halvtime.

-cams- gatelangs...i Madrid

Klovnen er henta frå Madrid sine gater, i det Cubanske distriktet. Oppe på ei bygning lyste han med si raude nase. Fekk meg til å trekkje på smilebandet, kanskje deg også?

Festivaltid

Sommar er som kjent festivaltid. Eg er ikkje den som har flest festivalar å skryte av, jobb har som regel satt ein stoppar for det. Men i år vart det jobb på festival. Like greit å slå saman dei to, sjølv om det ikkje er den same opplevinga som ein av delene av gongen.

Har vore på Slottsfjellfestivalen i Tønsberg. Der hadde Canon telt saman med dei svært inspirerande jentene i A Doll's House. Dei gir ut en fanzine med forskjellig tema fire gongar i året, prinsippet er DIY(do it yourself). Var rett og slett så inspirert av dette at eg skriv i bloggen min for første gong på altfor lenge. Får sjå om eg kan samle alle tankar og idear og produsere noko å putte inn her framover. Får vere målet for dette halvåret.

Tilbake til Slottsfjell. Eg fekk tatt ein del bilete på konsertane, og hadde også med meg kundar som fekk prøve seg som pressefotografar foran scena. Fann ut at eg har funne min biletesignatur, og det er å ikkje få til skarpe bilete. Er tydeligvis på tide å sjekke venstre auget, for fokusere er ikkje mi styrke lenger. Ganske urovekkjande, håpe dette er forbigåande. Om ikkje skal eg nok få til ein stil eg kan leve godt med.

Jobba med ein gjeng dyktige fotografar på festivalen. Var reint mutt at å sjå kor dårlig mitt handverk vart i samanlikning. Men så har eg ein heilt anna stil, eg jobbar mykje med form og linjer, at bilete skal fortelje meir enn det du kanskje ser og at mine komposisjonar ikkje alltid er den vanlege norma. Festivalbilete eg har valt meg ut er av gitaristen i Donkeyboy, Peter Michelsen. Bilete er akkurat passe korka, og sjølvsagt tatt med Canon G11, favoritten min som er med overalt!

Festivalen har gitt meg ein ny artist å spele på repeat: Lissie.

Det går lang tid mellom kvar gong eg vert hekta på musikk, men denne dyktige jenta frå Rock Island i Illinois fekk det til. Ho hadde intimkonsert i teltet vårt saman med Øystein Greni(Big Bang), og etter å ha snakka litt med ho forstår eg kvifor ho er elska. Ho har nettopp kome med debutalbumet "Catching A Tiger", og eg er på veg å slite ut cden allereie. Albumet vert ikkje berre årets sommarplate, men kjem nok til å verte med meg utover hausten, vinteren, våren og heilt til neste sommar. Jau, sikkert enda lenger også. Det er lenge mellom desse perlene!